สิงคโปร์ ภาษา

สิงคโปร์ ภาษา – ประเทศสิงคโปร์ มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า สาธารณรัฐสิงคโปร์ เป็นนครรัฐสมัยใหม่และเป็นประเทศที่เป็นเกาะขนาดเล็กที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตั้งอยู่นอกปลายทิศใต้ของคาบสมุทรมลายูและอยู่เหนือเส้นศูนย์สูตร 137 กิโลเมตร ดินแดนของประเทศประกอบด้วยเกาะหลักรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน ซึ่งมักเรียกว่าเกาะสิงคโปร์ในภาษาอังกฤษ และเกาะอูจง (Pulau Ujong) ในภาษามลายู และเกาะที่เล็กกว่ามากอีกกว่า 60 เกาะ ประเทศสิงคโปร์แยกจากคาบสมุทรมลายูโดยช่องแคบยะฮอร์ทางทิศเหนือ และจากหมู่เกาะเรียวของประเทศอินโดนีเซียโดยช่องแคบสิงคโปร์ทางทิศใต้ ประเทศมีลักษณะแบบเมืองอย่างสูง และคงเหลือพืชพรรณดั้งเดิมเล็กน้อย ดินแดนของประเทศขยายอย่างต่อเนื่องโดยการแปรสภาพที่ดิน

หมู่เกาะมีการตั้งถิ่นฐานในคริสต์ศตวรรษที่ 2 และต่อมาเป็นของจักรวรรดิท้องถิ่นต่าง ๆ สิงคโปร์สมัยใหม่ก่อตั้งใน ค.ศ. 1819 โดยเซอร์สแตมฟอร์ด รัฟเฟิลส์ (Stamford Raffles) เป็นสถานีการค้าของบริษัทอินเดียตะวันออกโดยการอนุญาตจากรัฐสุลต่านยะฮอร์ อังกฤษได้อธิปไตยเหนือเกาะใน ค.ศ. 1824 และสิงคโปร์กลายเป็นหนึ่งในนิคมช่องแคบอังกฤษใน ค.ศ. 1826 หลังถูกญี่ปุ่นยึดครองระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง สิงคโปร์ได้รับเอกราชจากสหราชอาณาจักรใน ค.ศ. 1963 และเข้าร่วมกับอดีตดินแดนของอังกฤษอื่นเพื่อตั้งประเทศมาเลเซีย แต่ถูกขับอีกสองปีต่อมาผ่านพระราชบัญญัติโดยเอกฉันท์ นับแต่นั้น ประเทศสิงคโปร์พัฒนาอย่างรวดเร็ว จนได้รับการรับรองว่าเป็นหนึ่งในสี่เสือแห่งเอเชีย

ประเทศสิงคโปร์เป็นศูนย์กลางพาณิชย์สำคัญของโลกแห่งหนึ่ง โดยเป็นศูนย์กลางการเงินใหญ่สุดเป็นอันดับสี่และเป็นหนึ่งในห้าท่าที่วุ่นวายที่สุด เศรษฐกิจซึ่งเป็นโลกาภิวัฒน์และมีความหลากหลายอาศัยการค้าเป็นหลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการผลิต ซึ่งคิดเป็นประมาณ 30% ของจีดีพีของสิงคโปร์ในปี พ.ศ. 2556 ในแง่ความเท่าเทียมกันของอำนาจซื้อ ประเทศสิงคโปร์มีรายได้ต่อหัวสูงสุดเป็นอันดับสามของโลกแต่มีความเหลื่อมล้ำของรายได้รุนแรงที่สุดในหมู่ประเทศพัฒนาแล้ว ประเทศสิงคโปร์ได้รับการจัดอันดับสูงในแง่การศึกษา สาธารณสุขและความสามารถการแข่งขันทางเศรษฐกิจ เมื่อปลายเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2557 มีประชากรอาศัยอยู่ในประเทศสิงคโปร์เกือบ 5.5 ล้านคน ซึ่งกว่า 2 ล้านคนมีสัญชาติต่างชาติ แม้สิงคโปร์จะมีความหลากหลาย แต่เชื้อชาติเอเชียมีมากที่สุด 75% ของประชากรเป็นชาวจีน โดยมีชนกลุ่มน้อยที่สำคัญ เช่น ชาวมลายู ชาวอินเดียและชาวยูเรเชีย มีภาษาราชการสี่ภาษา คือ ภาษาอังกฤษ ภาษามลายู ภาษาจีนกลาง และภาษาทมิฬ และประเทศสนับสนุนพหุวัฒนธรรมนิยมผ่านนโยบายทางการต่าง ๆอีกด้วย

ประเทศสิงคโปร์เป็นสาธารณรัฐระบบรัฐสภา รัฐเดี่ยว และใช้ระบบหลายพรรคการเมือง โดยมีการปกครองสภาเดี่ยวระบบเวสต์มินสเตอร์ พรรคกิจประชาชนชนะการเลือกตั้งทุกครั้งนับแต่เริ่มการปกครองตนเองในปี พ.ศ. 2502 ภาวะครอบงำของพรรคกิจประชาชน ประกอบกับระดับเสรีภาพสื่อต่ำและการปราบปรามเสรีภาพพลเมืองและสิทธิการเมืองนำให้ประเทศสิงคโปร์ถูกจัดเป็นประชาธิปไตยไม่สมบูรณ์ (flawed democracy) ประเทศสิงคโปร์เป็นหนึ่งในห้าสมาชิกผู้ก่อตั้งสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน) ยังเป็นที่ตั้งของสำนักเลขาธิการความร่วมมือทางเศรษฐกิจเอเชีย-แปซิฟิก (เอเปก) และสมาชิกการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก ขบวนการไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดและเครือจักรภพแห่งประชาชาติ การพัฒนาอย่างรวดเร็วของประเทศสิงคโปร์นำให้มันมีอิทธิพลอย่างสำคัญในกิจการโลก นำให้นักวิเคราะห์บางส่วนระบุว่าเป็นอำนาจปานกลาง (middle power)

ภาษาสิงคโปร์ 

เนื่องจากประชากรชาวสิงคโปร์มีหลายเชื้อชาติ  ความหลากหลายทางภาษาจึงมีมากตามไปด้วย รัฐบาลกำหนดให้ภาษาราชการมี  4 ภาษา คือ ภาษาอังกฤษ จีนกลาง มลายู และทมิฬ โดยมีภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักในการติดต่อธุรกิจ  เป็นภาษากลางในการสื่อสารระหว่างคนต่างเชื้อชาติ และเป็นภาษาหลักที่ใช้ในโรงเรียน โดยเป็นภาษาแรกที่สอนในโรงเรียนสิงคโปร์ตั้งแต่  พ.ศ. 2530

ประชากรส่วนใหญ่ของสิงคโปร์พูดได้  2 ภาษา เพราะรัฐบาลเล็งเห็นความสำคัญภาษาอังกฤษ  ซึ่งเป็นภาษาสากล และภาษาแม่ของประชากรแต่ละเชื้อชาติ  ดังนั้นคนสิงคโปร์เชื้อสายจีนจึงพูดได้ทั้งภาษาจีนและภาษาอังกฤษ  ชาวมาเลย์ก็เรียนรู้ภาษาคู่ไปกับภาษามลายู เช่นเดียวกับชาวอินเดีย

แม้จะมีภาษาราชการถึง  4 ภาษา แต่ภาษาประจำชาติและเพลงชาติสิงคโปร์ก็ยังเป็นภาษามลายูอยู่  เพราะเดิมทีสิงคโปร์รวมอยู่ในสหพันธ์มาเลเซีย เป็นชาติที่มีความสัมพันธ์ทางประวัติศาสตร์มายาวนาน

ตัวอย่าง 4ภาษา

ภาษาซิงลิช   (Singlish) คืออะไร

นอกจากภาษาราชการ  4 ภาษาแล้ว สิงคโปร์ยังมีภาแบบไม่เป็นทางการอีกหนึ่งภาษาด้วย  เรียกว่า “ซิงลิช” มาจากคำว่า Singapore + English หมายถึงภาษาอังกฤษในแบบฉบับของคนสิงคโปร์

ซิงลิชไม่ได้เป็นเพียงภาษาอังกฤษสำเนียงสิงคโปร์เท่านั้น  แต่มีการบัญญัติคำศัพท์และไวยากรณ์ไว้ด้วย เอกลักษณ์อีกหนึ่งอย่างก็คือ  การนำคำจากภาษาจีน (ฮกเกี้ยน) มลายูและอังกฤษมาผสมกันในประโยค รวมทั้งการเติมเสียงท้ายประโยค  เช่น เสียง Ah, Eh, Lah เป็นต้น

กลับสู่่หน้าหลัก https://lusotek.net